Onze Toller Jody, geboren in oktober 2015, was een lieve, speelse hond. We konden onbezorgd van elkaar genieten. Dat veranderde abrupt eind maart 2018, toen ze haar eerste epileptische aanval kreeg. Ze was nog geen drie jaar oud.
Haar hele lichaam begon te schokken
Het staat in ons geheugen gegrift. Op 28 maart 2018 begon Jody plots schrikachtige bewegingen te maken en viel ze op de grond. Haar hele lichaam begon te schokken. Er kwam schuim uit haar mond en ze liet haar plas lopen. Het duurde bij elkaar ongeveer drie minuten.
We begrepen meteen dat het een epileptische aanval was: onze vorige hond, Bluf, een golden retriever, hadden we op zesjarige leeftijd vanwege epilepsie los moeten laten. De schrik zat er meteen goed in en we haastten ons naar de dierenarts.
Starten met medicijnen tegen epilepsie
Op 11 april, twee weken na de eerste aanval, kreeg ze een tweede aanval. Toen wisten we het zeker: dit was niet eenmalig, ze lijdt aan epilepsie. Op 13 april werd ze nogmaals goed door de dierenarts onderzocht en startten we met medicatie. We kozen de medicijnen waarvan we de minste bijwerkingen verwachtten. (Door onze ervaringen met Bluf wisten we dat epilepsiemedicijnen vaak nare bijwerkingen hebben, zoals sloomheid, wankel lopen en een enorme, ontembare eetlust.)
De dosering moet omhoog
Van de dierenarts moesten we alles goed bijhouden: wanneer een aanval begon, hoe lang hij duurde en hoe hij er precies uitzag. Na een paar weken medicijngebruik had Jody nog steeds veel aanvallen, en op een dag kreeg ze er zelfs meerdere achter elkaar. We overlegden met de dierenarts, en verhoogden de medicatie. Die nacht sliep ik bij haar.
Meerdere soorten medicatie
Hoewel we de medicatie structureel verhoogd hadden, bleven de aanvallen doorgaan. We moesten er andere medicijnen bij gaan geven. Daardoor was ze in de ochtend vaak sloom en wankel. Steeds meer gingen we ons leefritme aanpassen aan onze hond. De medicijnen gaven we op vaste tijdstippen, wat maakte dat we niet zomaar een avond van huis konden blijven. We kwamen erachter dat ze vaker aanvallen had als we in de middag met ballen hadden gespeeld – dus daar stopten we mee.
We slapen heel licht
Jody kreeg vaak aanvallen in de avond en nacht. We sliepen heel licht. Als Jody een geluidje maakte, sprongen we ons bed uit. We zorgden ervoor dat ze zich tijdens een aanval niet kon stoten, en dat ze nergens vanaf kon vallen. Na een aanval wasten we haar, ze liet immers haar urine vaak lopen. Dat is gewoon niet fijn voor je hond.
Clusteraanvallen en schreeuwen
Helaas hielp ook de combinatie van medicijnen niet voldoende. Ze kreeg nu regelmatig meerdere aanvallen achterelkaar. Op een gegeven moment begon ze erbij te schreeuwen. Heel beangstigend was dat: je weet immers niet wat er allemaal in je hond omgaat. Ze had op dat moment de ene aanval na de andere, er kwam geen eind aan. We moesten naar de dierenkliniek en daar kreeg ze een infuus met heel sterke medicijnen om de aanvallen te stoppen.
We durven de deur niet meer uit
De aanvallen bleven komen en werden steeds heftiger. We zaten inmiddels maandelijks bij de dierenarts om Jody’s bloedspiegel te laten bepalen of om te bespreken wat we nog anders zouden kunnen doen om het aantal aanvallen te verminderen. We durfden bijna de deur niet meer uit, bang dat ze een aanval zou krijgen en wij er niet voor haar waren.
We moeten haar laten inslapen
Op 4 januari dit jaar kreeg onze schat vijf aanvallen binnen veertig minuten. Ook de dag erna – onderweg naar de dierenarts en in de spreekkamer – volgden de aanvallen elkaar op. Dit was geen leven meer: niet voor Jody, en ook niet voor ons. We hebben haar moeten laten inslapen. Wat een verdriet. We missen haar verschrikkelijk. Epilepsie – dat wens je geen hond en geen baas toe!
Stop epilepsie bij rashonden
Dier&Recht brengt epilepsie bij rashonden en de misstanden in de fokkerij onder de aandacht. Het is hoog tijd dat er duidelijkheid komt over een goed fokbeleid om epilepsie en inteelt te voorkomen.
Teken de petitie en help mee deze ziekmakende fokpraktijken te stoppen!
