Cécile en haar man hadden reikhalzend uitgezien naar de komst van hun Franse bulldogpup Sjef. Een hond mét een stamboom, dus dat zat wel goed, dachten ze. De praktijk bleek helaas anders. Het werd een horrorverhaal, waar hun lieve Sjef zelf eindigde als de grootste verliezer.
Cécile weet nog goed dat ze hem ging halen. 'Het was op een zaterdag, vertelt ze, 'nu ruim drie jaar terug. Sjef was 9 weken oud. Hij zag er ontzettend lief en vrolijk uit, we hielden meteen van hem. Als ik er nu aan denk welke narigheid hem nog te wachten stond... Binnen 2,5 jaar zouden we alweer afscheid moeten nemen van onze Sjef, van onze kleine dappere strijder.’
Het begon met jeuk
De ellende begon toen Sjef nog geen half jaar oud was. Cécile: ‘We zagen dat zijn oksel kapot was. Een soort eczeem leek het. Niet lang daarna verscheen het ook tussen zijn tenen. Hij zat maar te krabben en te bijten. Volgens de dierenarts was het een allergische reactie. We kregen medicatie, maar die hielp maar kort. Dus begonnen we met speciale hypoallergene voeding.’
‘Even leek het wat beter te gaan. Tot de lente aanbrak en Sjef weer gek werd van de jeuk. Naast de speciale voeding kochten we nu ook speciale shampoo en voedingssupplementen om het krabben in toom te houden. We trokken alles uit de kast, maar het leven leek geen pretje voor onze Sjef.’
Patella luxatie
Op een avond zat Cécile op de bank. ‘Sjef wilde bij me komen zitten, maar het lukte hem niet om te springen. Ik dacht: ik help hem even,’ zegt ze, ‘maar op het moment dat ik hem óppakte, begon hij toch te gillen. Het was zo erg. Zoiets had ik nog nooit gehoord.’
Lopen wilde Sjef ook niet meer, hij bleef rillend liggen in zijn mand. De dierenarts was er snel uit. Patella luxatie, ontwrichting van de knieschijf. ‘Met negen maanden oud moest hij al onder het mes.’
‘De dierenarts stelde voor om tijdens de knieoperatie ook meteen de neusgaten wijder te maken,’ zegt Cécile. ‘Dat zou een flinke verbetering voor zijn ademhaling zijn. Sjefs neusgaten waren spleetjes – zoals bij de meeste Franse bulldogs. We wisten toen nog niet hoe onnatuurlijk dat is.
Gilaanvallen
‘De weken na de operatie ging het gelukkig goed. Het was lastig Sjef rustig te houden – zo’n jonge speelse hond! Maar het lukte. Tot hij hetzelfde bleek te hebben aan de andere knie. Dus toen begon het hele circus van revalideren opnieuw. Ongelooflijk, vonden wij. Hij moest nog één jaar worden en had al zoveel pech gehad .’
Maar het werd nog erger. ‘Na de tweede operatie ging Sjef zich gek gedragen. Hij kon van het ene op het andere moment beginnen te gillen. We hadden geen idee hoe het kwam, hielden het eerst maar op aandacht vragen, probeerden het te negeren. Maar toen het niet ophield zijn we toch weer naar de dierenarts gegaan. Die dacht dat het de pin was die in zijn knie zat, die irriteerde. Een derde operatie volgde. Maar de gilaanvallen stopten niet. Integendeel, ze werden erger. Sjef gilde inmiddels wel drie of vier keer per dag.’
Epilepsie
Cécile en haar man waren ten einde raad. Van een zorgeloze pup was hun Franse bulldog veranderd in een rusteloze hond die niet wist waar hij het zoeken moest van pijn. De gedragsdeskundige kwam er ook niet uit. Maar toen kreeg de dierenarts een vermoeden. Cécile: ‘Hij zei: “Het lijkt heel erg op epilepsie.” Mijn wereld stortte in.’
Weer kreeg Cécile medicijnen mee, weer moest ze het een paar weken aanzien. Ze vindt het moeilijk eraan terug te denken. ‘Sjef ging heel veel drinken. Hij plaste op de bank wat hij nog nooit gedaan had. Hij was duidelijk niet zichzelf. 'Geef het nog wat tijd, zei de dierenarts, maar we voelden dat het zinloos was. Sjef was echt Sjef niet meer.’
Verdrietig en boos
Ze voelden het afscheid naderen. ‘We waren zo verdrietig,’ zegt Cécile. ‘Maar ook boos. Hoe bestond het dat een hond van 2,5 jaar oud meer dan de helft van zijn leven aan het vechten was geweest? Vechten tegen erfelijke ziektes, zo bleek. Die niet nodig zijn! Wij wisten het niet toen we Sjef aanschaften. Maar nu wel. Die ziektes zijn het gevolg van raszuiver fokken op bepaalde eigenschappen. Een platte snuit en de gedrongen bouw. Nu pas weten we dat de problemen uit fout fokbeleid voortkomen. En dat ze bij heel veel Franse bulldogs spelen. Een stamboomhond? Inteelt bedoelen ze. Wat een bedrog. En wat een onnodig dierenleed.’
Afscheid
Het afscheid was op een maandag. ‘Het voelt nog als de dag van gisteren,’ zegt Cécile. ‘Ik belde de dierenarts en we maakten de afspraak om Sjef in te laten slapen. Ik dacht nog: zou er echt geen andere oplossing zijn, kunnen we echt niet nog iets proberen? We konden alleen maar huilen. Die middag werd onze lieve dappere Sjef uit zijn lijden verlost. Op het moment dat de dierenarts de injectie gaf, begon te zon te schijnen. We hebben Sjef buiten in zijn favoriete mand neergelegd.’
Cécile denkt met heel veel liefde terug aan Sjef, die voor altijd in haar hart zal zijn. ‘Maar laat ons verhaal vooral een waarschuwing zijn,’ zegt ze ook. ‘Informeer jezelf goed voordat je een hond kiest. Een stamboom is geen garantie voor een gezonde hond!’
