Kees en Helma wilden graag een maatje in hun leven. Na lang oriënteren kiezen ze voor een labrador retriever. Maar al snel blijkt hun Sen te lijden aan de erfelijke ziekte paroxysmale dyskinesie ofwel PNKD. Na jaren van zware aanvallen wordt het Kees en Helma duidelijk: ze moeten Sen laten gaan. Lees hier hun verhaal.
Sen was 3 maanden oud toen ze bij ons kwam. De eerste eigenaar kon niet met haar overweg. Al snel kregen we een idee waarom. Meteen het eerste jaar al zaten we geregeld bij de dierenarts. Darmklachten, veel braken en diarree, blaasproblemen, oogproblemen.
Als een dronkenman door het huis
Met een glutenvrij dieet kregen we haar darmen uiteindelijk redelijk op de rit. Maar dan, als ze ruim 1,5 jaar oud is, krijgt Sen een rare aanval. Ze loopt overal tegenaan en waggelt als een dronkenman door het huis. Het duurt ongeveer een kwartier.
Dagboek bijhouden
Uit klinisch onderzoek en bloedonderzoek komt niets geks naar voren. Maar de dierenarts vertrouwt het niet. We moeten een dagboek bij gaan houden. Alles opschrijven. Wat er gebeurt, hoe lang het duurt, hoe het eruitziet. We hopen natuurlijk dat het bij die ene aanval zal blijven, maar helaas, dat is niet het geval. Er komen er meer.
Geen epilepsie, wel PNKD
Onze dierenarts laat de beelden van een aanval zien aan de neuroloog. Beiden zijn het eens: dit zou wel eens PNKD kunnen zijn. En inderdaad. De aanvallen komen vaker en worden ernstiger. De diagnose PNKD wordt definitief gesteld.
Paroxysmale dyskinesie wordt de ziekte ook wel genoemd. Een aandoening die op epilepsie lijkt, alleen blijft de patiënt geheel bij bewustzijn. Het is een erfelijke aandoening en een echte behandeling is er niet. Soms groeien honden er overheen, soms helpt een glutenvrij dieet.
Van kwaad tot erger
In de jaren die volgen worden de aanvallen erger en erger. Geclusterde zware aanvallen van ruim 1,5 uur komen regelmatig voor. Vaak moet Sen erbij overgeven, ook kan ze soms haar plas niet ophouden. Gelukkig zijn er nog redelijk lange periodes zonder aanvallen en dan kunnen we er fijn op uit. Er blijft een sprankje hoop op verbetering. Er is net een onderzoekstraject gestart bij de labrador retriever club, omdat deze aandoening steeds vaker gezien wordt bij het ras. We hadden niet beseft dat het risico op een ernstige erfelijke ziekte veel hoger is bij rashonden dan bij niet-rashonden.
Ze groeit er niet overheen
Helaas blijkt onze hoop dat ze eroverheen groeit, ongegrond. Naast de aanvallen wordt Sen steeds angstiger, gevoeliger en nerveuzer. De stress vermagert haar, ze richt zich meer en meer op ons. Omdat ze soms ook ‘s nachts aanvallen krijgt, begint het ons ook uit te putten.
Het afscheid nadert
Regelmatig bespreken we met onze dierenarts hoe lang dit nog draaglijk is voor onze Sen. Dan, tijdens onze vakantie in augustus 2024, krijgt ze weer een heel ernstige aanval. Ze is als altijd volledig bij bewustzijn, maar kan nauwelijks bewegen, en is duidelijk doodsbang. Haar blik gaat ons door merg en been.
Op internet stuiten we op de RashondenWijzer op een pagina met informatie over de aandoening. Eindelijk beseffen we dat het alleen nog maar slechter zal worden. We voelen dat het afscheid onafwendbaar is. En dat we haar mogen laten gaan. Hoeveel pijn het ons ook doet.
Rust zacht lieve Sen
Samen met de dierenarts nemen we de enige beslissing die overblijft. Zo’n nare ziekte wens je geen hond toe, en ook geen baasje. Ze is bijna 6 jaar geworden, onze lieve Sen die altijd zonder oordeel was en onvoorwaardelijk van ons hield. We proberen vooral te denken aan de mooie momenten.
