Nederland staat wijd en zijd bekend als zuivelland. Op onze melkpakken prijkt het vredige plaatje van een grazende melkkoe in de wei: typisch Hollands. Maar om melk te kunnen geven, moet een koe ieder jaar een kalf ter wereld brengen. Hoe ziet de toekomst van zo’n kalf eruit?
Voorbestemd om kalfsvlees te worden
Niet erg rooskleurig. Om zijn melkkoeien op termijn te vervangen heeft de boer maar een klein deel van de kalfjes nodig die op het melkveebedrijf geboren worden. Het grootste deel van de kalveren – ongeveer 70 procent – is nutteloos voor de melkveehouderij. Deze kalveren zijn voorbestemd om kalfsvlees te worden. Ze worden in zes tot twaalf maanden vetgemest voor de slacht.
Als zuigeling op transport
Als de kalfjes twee weken oud zijn, worden ze opgehaald voor transport naar de kalvermesterijen. Dat is niet zo best, want op die leeftijd is hun afweer nog veel te zwak om hen te beschermen tegen ziekteverwekkers van soortgenoten. Met name het contact met kalveren van andere bedrijven is gevaarlijk omdat elk bedrijf zijn eigen ziekteverwekkers heeft. Tel daar de stress en ontberingen van het transport bij op, en het is geen wonder dat veel kalfjes ziek worden.
Geen weidegang voor vleeskalveren
Op het kalverbedrijf zullen ze de rest van hun leven in de stal doorbrengen, op harde, gladde roostervloeren. De moeders op de melkveebedrijven mogen met een beetje geluk nog naar buiten, maar deze kinderen zullen dat plezier nooit proeven. Vleeskalveren komen nooit in de wei – de kalveren van één biologische kalverhouder uitgezonderd.
Streng dieet
Omdat hun vlees blank of rosé moet zijn op het bord van de consument, worden de kalfjes op een onnatuurlijk dieet gezet. Hun rantsoen bestaat uit opgeloste poedermelk uit een emmer, aangevuld met een beperkte hoeveelheid ruwvoer. Gras of hooi, het natuurlijke voer voor kalveren, krijgen ze niet – net zomin als echte moedermelk: die is tenslotte voor de mensen.
Het structurele gebrek aan vezels veroorzaakt chronische maag- en darmstoornissen, zoals afwijkingen aan de pens en verteringsproblemen. Veel kalveren hebben aanhoudend diarree. Door het gebrek aan ijzer ontstaat er bovendien (lichte) bloedarmoede, waardoor de dieren zich zwak voelen en vatbaar worden voor infecties.
Tijd voor verandering!
Het enorme overschot aan kalveren maakt dat er voor het welzijn van een kalf maar weinig oog is. Daarom roept Dier&Recht minister Schouten in een brandbrief op om de kalverhouderij fors in te krimpen en eindelijk een maximum te stellen aan het aantal vleeskalveren dat in Nederland gehouden mag worden.
Vind jij ook dat kalfjes recht hebben op een beter leven? Onderteken dan nu onze brandbrief aan minister Schouten!
