Dit artikel verscheen als opiniestuk in Trouw.
Amsterdam is een van de hoofdsponsors van paardensportevent Jumping Amsterdam. Dat strookt niet met gemeentelijk beleid.
Circussen met uitgebuite dieren die kunstjes doen voor ons vermaak. Hondenshows met doorgefokte rassen die last hebben van allerhande gezondheidsklachten. Vuurwerk afsteken in de buurt van een manege. Evenementen waar dieren de dupe van zijn, zijn niet meer van deze tijd. Daar denkt de gemeente Amsterdam gelukkig ook zo over. Althans, op papier.
Zo staat in de dierenwelzijnsnota van de gemeente: ‘In diervriendelijk Amsterdam worden geen evenementen met dieren georganiseerd wanneer dit ten koste gaat van het welzijn van dieren.’ Jumping Amsterdam is absoluut geen diervriendelijk evenement. Toch is gemeente Amsterdam dit jaar wéér een van de hoofdsponsors.
Niet alleen zijn er grote aantallen paardensportliefhebbers te vinden op dit evenement, ook de gemeente Amsterdam zit op de tribune.
De viptribune, inclusief champagne. Dat mag ook wel voor sponsoring van ruim een ton. Dat leest u goed: 102.800 euro belastinggeld. Volgens voormalig wethouder Eric van der Burg is een evenement als dit belangrijk voor de economie van een stad. Nergens wordt gerept over dierenwelzijn.
Corrigerende tik
Het probleem met de paardensport is dat dierenwelzijn ondergeschikt is aan presteren, bekers en geld. Paarden worden tot het uiterste gedreven voor het winnen van prijzengeld. Stress en pijnsignalen bij het paard worden niet door de ruiter herkend of onder dwangmiddelen zoals een bit, sporen, zweep of kinketting stelselmatig gegeneerd.
Uit wetenschappelijk onderzoek onder sportpaarden blijkt dat 83 procent van de paarden één of meerdere verwondingen aan de mond heeft door het gebruik van dwangmiddelen. Een paard moet luisteren, anders krijgt het een ‘corrigerende’ tik. Een paard dat zijn bit tussen de tanden neemt als teken van verzet krijgt een strakke en pijnlijke neusriem om. Tanden worden uitgetrokken of afgevijld, zodat het bit beter past. Er wordt alles aan gedaan om het paard te laten gehoorzamen.
Voor een neutrale toeschouwer lijken de paarden welwillend. Ze gooien de ruiter toch niet van hun rug? Aangeleerde hulpeloosheid is het verschijnsel waarbij een dier heeft geleerd dat hij geen invloed heeft op gebeurtenissen en daarom passief wordt. Hij biedt geen weerstand, omdat dit is afgeleerd. Van vrije wil is geen sprake.
De dierenartsen die tijdens Jumping Amsterdam toezicht houden op het dierenwelzijn, staan volledig in dienst van de sector. De aanwezigheid van – niet-onafhankelijke – dierenartsen geeft in geen geval garantie voor een goed paardenwelzijn. Hun doel is om met pijnstillers, ontstekingsremmers en maagzuurremmers de paarden maximaal te laten presteren. Niet datgene oplossen wat pijn veroorzaakt, maar symptoombestrijding.
Liefde maakt blind
“De liefde voor het paard verbindt ons,” horen we vaak vanuit de sector. Maar liefde maakt ook blind. Ruiters verwarren angst en pijn met temperament. Dat paarden nauwelijks hun natuurlijke gedrag kunnen uitoefenen (zoals grazen in een kudde), lijken we massaal te vergeten. Paardensportliefhebbers, wanneer zet u de oogkleppen af?
Tijdens Jumping Amsterdam zorgen de economische belangen alleen maar voor verliezers. Ruiters die pijn bij hun paard niet meer herkennen. De gemeente die van haar eigen dierenwelzijnsbeleid afstapt in ruil voor champagne. De belastingbetaler die zijn geld verliest aan een elitair circus. En tot slot de paarden die als gebruiksvoorwerpen worden afgeschreven.
Paardensport leidt tot dierenleed. Hiervoor sponsoring aanbieden is absurd en in strijd met het eigen beleid.
