Ze was dol op haar twee Franse Bulldogs en had alles voor hen over. Hun vroege dood deed haar veel verdriet. Dit is het verhaal van het baasje van de Bulldogs Gonzo en Django.
Gonzo
In 2001 heb ik de liefde van mijn leven ontmoet: mijn Franse Bulldog-reu Gonzo. In dat jaar was de Franse Bulldog nog niet zo populair als de jaren erna. Na het lezen van een boek over de Franse en Engelse Bulldog was ik helemaal om en was ik er zeker van dat het ras qua karakter en mogelijkheden bij mijn leven paste. En inderdaad, mijn Gonzo was geweldig! We waren een eenheid en hielden van elkaar.
Maar…
Als kleine pup kreeg Gonzo een darminfectie. Hij bleef gevoelige darmen houden en moest speciaal, duur voer eten om niet constant geteisterd te worden door winderigheid en diarree. In die tijd was er lang niet zo veel keuze aan voer als nu.
Bij warm weer had Gonzo het altijd benauwd. Daar heb ik de inspanningen op aangepast, maar het was heel vaak verdrietig voor hem omdat hij door ademtekort beperkt was in zijn hond-zijn. En toen, in zijn vierde levensjaar, kroop hij ineens over de grond van de pijn. Na het maken van foto’s bleek het om een nekhernia te gaan. Ik heb alles op alles gezet om hem hierbij te helpen, en gelukkig werd het beter. Toen Gonzo zeven was, kreeg hij een oorontsteking. De dierenarts heeft hem meerdere kuren gegeven, maar het ging niet over! Uiteindelijk bleek na onderzoeken dat er een uitgezaaide tumor zat. Na zes weken moest ik de moeilijke beslissing nemen om hem uit zijn lijden te verlossen.
Medische kosten
De medische kosten zijn in totaal drieduizend euro geweest. Door mijn intense verdriet, het gemis van mijn snurkende vriend, en de wetenschap dat het ras zoveel afwijkingen heeft, wilde ik er nooit meer aan beginnen. Maar telkens als ik een bulletje zag lopen, liepen de tranen over mijn wangen. Na veel wikken en wegen en zeer lang zoeken, dacht ik de juiste fokker gevonden te hebben. Een fokker die het oude type van de Franse Bulldog fokte, dus mét neus, en aangesloten was bij een rasvereniging. Voor vijftienhonderd euro heb ik een pup aangeschaft.
Django
Django was perfect: lief, gek, grappig, snurkte niet door ‘genoeg neus’ en leek een gezonde hond. Als redelijke kenner dacht ik een goede en doordachte aanschaf te hebben gedaan. Tot hij drie jaar en elf maanden was, was Django gezond.
Maar…
Uit het niets was hij ineens verlamd. Hij kon niet meer lopen en gilde het uit van de pijn. Nadat de dierenarts dagenlang alles voor hem geprobeerd had, moesten we hem laten inslapen. Weg droom, weg vriendje, en heel veel verdriet. Later bleek dat de vader van Django op dezelfde leeftijd hetzelfde was overkomen. In zijn hersenen had een tumor gegroeid waardoor hij uiteindelijk verlamd raakte. De fokker had gezegd dat hij plots was overleden.
Dit leed moet stoppen
Ondanks dat het karakter van de Franse Bulldog geweldig is, vind ik dat dit leed moet stoppen! Niet alleen voor alle verdrietige eigenaren, maar vooral voor de honden die dag in dag uit lijden onder hun misvormde uiterlijk. De Raad van Beheer werkt hieraan mee door shows en extreme uiterlijkheden te promoten, en beschermt z’n fokkers veel te veel.
Ik kan voor honderd procent zeggen dat ik nooit meer meedoe met het onderhouden van een ziek ras. Ik hoop dat mensen die overwegen een Franse Bulldog te kopen ervan afzien, en zichzelf en de honden leed besparen. Ik ken geen baasjes en dierenartsen die volmondig zeggen: de Franse Bulldog is een blije, gezonde hond!
N. Schuurman
