Mijn naam is Britney. Ik ben 17 jaar en heb dit verhaal opgeschreven voor Rover, mijn lieve, zieke Franse Bulldog. Sinds januari 2018 ben ik zijn baasje.
Mijn nieuwe huis
Ik ben Rover, een Franse-Bulldog-reu. Ik ben geboren op 10 september 2017. Toen ik acht weken oud was, ging ik weg uit het nest. Ik werd verkocht voor veertienhonderd euro. In mijn nieuwe huis woonden een man – mijn nieuwe baas – en een Franse-Bulldog-vrouwtje van negen maanden oud. Als ik groot was, zou ik puppy’s met haar gaan maken. Mijn baas zou die dan verkopen.
Mijn eerste aanval
Na een paar weken waren mijn baas en de andere hond niet meer zo blij dat ik er was. Ze vonden me irritant. Ik rende alsmaar achter de vrouwtjeshond aan, en hapte in haar kont. Ik wilde zo graag spelen! Toen kreeg ik mijn eerste aanval. Ik kon bijna niet ademen. Ik was heel bang en kroop in een hoekje. De man liet me gewoon liggen. Hij vond me een stomme pup.
Mijn baas had gezegd dat ik een keer naar het huis van zijn dochter zou gaan. Daar woont óók een hond: een Duitse Dog, een vrouwtje. Op een dag kwam zijn dochter me ophalen met haar fiets. Ik mocht voorop in de mand. Die Duitse Dog vond het heel leuk om mij te zien!
De gelukkigste pup van de wereld
De dochter en haar moeder vonden me lief. De dochter vroeg aan mijn baas of ik een nachtje mocht blijven slapen. Hij vond het goed. Daarna wilde ze dat ik voor altijd zou blijven. Haar moeder wilde dat ook. Mijn baas vond het goed, want hij was toch niet meer blij met me. Ik had nu echt een thuis, met twee vrouwtjesbaasjes en een vrouwtjeshond. Van de Duitse Dog kon ik veel leren. Na tien dagen mocht ik eindelijk bij haar op het kussen slapen, en toen mocht ik haar ook kusjes geven. Mijn nieuwe baasjes vonden me lief en zorgden goed voor me. Ik was de gelukkigste pup van de wereld!
Ik kreeg weer aanvallen
Maar toen kreeg ik weer aanvallen. Een keer toen mijn baasje me uitliet om een plas te doen, kon ik bijna niet ademen en viel slap op de grond. Een andere keer waren we aan het wandelen en speelden we met een stok. Zij gooide die weg, en ik ging hem halen. Ik kon niet meer ademen en stikte bijna. Ik lag op de grond, en mijn baasje zag alleen nog het wit van mijn ogen. Ze pakte me op, ik was helemaal slap en lag op haar arm. Ze rende huilend met me naar huis. Door dat gehobbel kwam ik weer bij.
Het BOS-syndroom
De dag daarna nam ze me mee naar de dierenarts. Doordat ik dat spannend vond, kreeg ik het wéér benauwd, en toen spuugde ik allemaal slijm uit. Dat had ik wel vaker. De dierenarts vertelde dat ik het BOS-syndroom had. Hij kon me niet beter maken, maar hij gaf mijn baasje een brief voor een dierenarts die heel veel wist van benauwde Franse Bulldoggen. Hij woonde ver weg: in Dieren.
Toen mijn baasjes hoorden wat ik had, werden ze bang en verdrietig. Ik kon alleen maar beter worden als ik geopereerd zou worden. Dat kostte tussen de driehonderd en drieduizend euro. En het was helemaal in Dieren, en de vrouwtjes hadden geen auto. Mijn jongste baasje moest heel veel huilen.
Geld voor een operatie
Toen ging ze proberen op Facebook geld in te zamelen voor mijn operatie. Veel mensen van de Franse-Bulldoggengroep deden heel lelijk tegen haar. Ze zeiden dat ze jokte, en dat ze dood moest vallen, en dat ze niet goed voor me zorgden en dat ik daarom ziek was geworden. Gelukkig waren er ook aardige mensen, die haar wel geloofden. Ze gaven geld, en dat was heel fijn voor ons.
De mensen geloven niet dat honden van mijn ras ziek zijn
Mijn vrouwtjes en ik schrokken ervan dat veel grote mensen van de Facebookgroep niet geloven dat honden van mijn ras ziek zijn. Ze denken dat het BOS-syndroom niet ernstig is. En sommigen zeggen: ‘Ja, als je een Franse Bulldog neemt, hoort daar een operatie bij. Dat weet je toch?’ Ik vind dat gek. Weet je dat wij niet eens gewoon geboren kunnen worden? Ik denk dat mijn moeder heel, héél veel pijn heeft gehad toen mijn broertjes en zusjes en ik geboren werden.
De fokker betaalde mee
Mijn oude baas, de vader van mijn nieuwe baasje, heeft geholpen. Hij had van iemand gehoord dat er in Twello een dokter was die honden met het BOS-syndroom kan opereren. Dat was niet zo ver weg. Mijn oude en mijn nieuwe baasjes maakten een afspraak met die dokter voor mijn operatie. Een BOS-operatie kost 350 euro als alleen je keel geopereerd wordt, en 550 euro als je ook je neus laat opereren. Mijn oude baas wilde dat alleen mijn keel werd gedaan. Hij betaalde mee. Hij zorgde er ook voor dat de fokker meebetaalde: zij betaalde de helft. Dat moest ze wel, want zij is verantwoordelijk voor puppy’s die jonger dan een jaar zijn.
Nóg een operatie
Ik werd geopereerd. Daarna kon ik eindelijk goed ademen, en ook stil slapen in plaats van hard snurken. Mijn baasje en ik waren heel blij! Ik heb geen aanvallen meer gehad. Maar na een tijdje (vlak voor ik één jaar werd) kreeg ik het opnieuw benauwd en werd ik erg ziek. Mijn baasje besloot om nu wel mijn neus te laten opereren. De fokker en mijn oude baasje betaalden niet mee, maar mijn baasje had nog wat spaargeld. Ze vond dat ik het waard ben!
Ik heb nu grotere neusgaten, maar ik ben geen gezond hondje
Ik heb nu grotere neusgaten, en dat is heel fijn! Ik ben geen gezond hondje, want ik heb last van mijn korte snuit. Maar ik heb een goed leven. Mijn vriendin de Duitse Dog leeft waarschijnlijk niet zo lang meer. Maar nu is ze er nog, en ze is heel lief voor me, net zoals mijn baasjes.
Franse Bulldog Rover
Nawoord van Britney, Rovers baasje
Ik hoop dat het doorfokken van Franse Bulldoggen per direct stopt. Ze zijn een heel populair ras, en daarom worden er veel gefokt. De fokkers verdienen er een boel geld mee, en letten niet op de gezondheid en het welzijn van de honden. Gebruik je verstand. Koop geen hond zonder te weten of hij gezond is!
Er zijn genoeg honden op de wereld die een baasje zoeken. Don’t shop, but adopt and love!
