"Op 2 februari 2015 werd de Duitse herder Tiffany vom Adelplatz geboren, die wij Nala zouden noemen. We kozen voor een pup en niet voor een asielhond omdat we onze hond door en door wilden leren kennen. Aangezien we nooit eerder een hond hadden gehad, leek ons dat verstandig. Ook leek het ons verstandig om te kiezen voor een rashond. We wisten niet beter.
Zorgenkind vanaf dag één
Nala was vanaf dag één een zorgenkindje. Ze at slecht, had vaak diarree, kreeg steeds oorontsteking en wilde nauwelijks spelen. Ze lag liever dan dat ze liep. Zo op het eerste oog geen levensbedreigende klachten, maar wél vervelend voor haar. Tot haar vierde levensjaar zaten we elke drie weken wel een keer bij de dierenarts.
Huidproblemen
In 2016 maakten we voor het eerst mee dat ze jankte van de pijn: de huid van haar rug bleek voor de helft één grote wond te zijn als gevolg van een malassezia-infectie met heftige ontstekingen. Doordat haar dikke vacht haar huid bedekte, hadden we dit in eerste instantie niet gezien. Na behandeling met een speciale shampoo, zalf en een antibioticum knapte Nala weer op.
Geen blije hond
Hoewel het ons redelijk lukte om met haar te trainen, bleef ze snel moe. Ze wilde nog altijd veel liggen, we moesten per dag bekijken wat er mogelijk was met haar. Nala was een lieve hond, en ze had goede momenten, maar een blije, gelukkige hond was ze beslist niet. Mijn gevoel zei me dat er iets niet klopte.
Omgevingsallergie
2017 was een slecht jaar voor Nala. Ze had atopie (omgevingsallergie) en werd gek van de jeuk. Ik zocht aanvankelijk in het alternatieve circuit naar oplossingen, maar Nala bleek daar te ziek voor. Desensibiliseren (met injecties allergenen toedienen om het immuunsysteem te ‘heropvoeden’) werkte bij haar helaas niet. Dus uiteindelijk moest ze aan de medicatie. Daarmee kregen we het jeukprobleem redelijk onder controle.
Haar achterpoten doen het niet meer
Toen Nala op een dag wilde gaan rennen, deden haar achterpoten het ineens niet meer. Ze sleepte ze achter zich aan... een klein stukje maar natuurlijk, want ze kon niet lopen. We zijn direct naar het UKG (de Universiteitskliniek voor Gezelschapsdieren) gegaan – naar de dermatoloog, de orthopeed en de neuroloog. Ons werd geadviseerd het eerst een tijdje aan te kijken. Op een gegeven moment kon ze haar achterpoten weer min of meer gebruiken.
Heupdysplasie, artrose, spondylose
In 2018 waren er geen grote bijzonderheden. Het ging niet heel goed met haar, maar ook niet extreem slecht. Wel liep ze steeds vaker moeilijk. Helaas was dat voor de artsen die in de loop van het jaar naar haar keken, geen reden om foto’s te maken.
In april 2019 wilde ik onder narcose haar gebit laten reinigen en haar oren laten uitspuiten. Ik drong er bij de dierenarts op aan dat hij ook röntgenfoto’s van haar heupen zou maken. Dat gebeurde, en de uitkomst loog er helaas niet om: extreme heupdysplasie en ernstige artrose aan de achterpoten, en door het compenseren met de voorpoten ook daar al matige artrose. Ook werd spondylose (vergroeiing van tussenwervels) geconstateerd. We zijn onmiddellijk met pijnstilling begonnen.
Pijnstillers maken haar leven dragelijk
We overwogen haar te laten opereren (kunstheupen), maar uiteindelijk besloten we dit niet te doen.
Wel kreeg Nala wekelijks hydrotherapie en massages. Tijdens haar vierde levensjaar was ze op haar best. Wat was ik blij! Ze at heel goed. Wandelen deden we gedoseerd, maar af en toe wilde ze echt met andere honden spelen en rennen. Met de pijn- en jeukstillende medicijnen leek alles onder controle. Ik dacht toen dat Nala wel een jaar of zeven oud zou kunnen worden. Het was een klus om haar overeind te houden… maar het lukte!
En dan gaat het weer mis…
In maart 2020, Nala was toen net vijf jaar, werd ze ziek: diarree, braken, kwijlen, geen eetlust, enorme dorst, incontinentie. De medicijnen tegen misselijkheid en maagzuur kon ik niet bij haar binnen krijgen. Pijnmedicatie mocht ik niet toedienen vanwege haar maag. Ik moest er gedurende die periode vrijwel elke nacht uit: ze wilde per se naar buiten – óf vanwege de diarree óf om te braken. Ze had de neiging om zich dan in de tuin onder de struiken te verstoppen en wilde niet met mij terug naar binnen. Omdat ik dacht dat ze misschien zou sterven, ging ik dan buiten bij haar liggen.
Uit de onderzoeken die volgden, kwam niets. Ze had geen giardia (een parasiet in de darmen), geen blaasontsteking. Ik heb voor de zekerheid extra ontwormd. Haar nier- en leverwaarden waren in orde. Wel had haar bloed een chronisch hoge ontstekingswaarde. Ik vroeg om een echo: daaruit bleek dat ze een extreem vergrote milt en een sterk verdikte blaaswand had. Dat kon van alles betekenen, bijvoorbeeld dat ze er ook nog kanker bij had gekregen.
Afscheid
Ik wist dat Nala veel pijn had en dat ze misselijk was. Ik wist niet waarom ze incontinent was. Ik kon haar niet laten behandelen, want dat zou een eventuele operatie aan haar milt in de weg staan. Wat ik óók wist, was dat ze na alles wat ze al had doorstaan doodsbang was voor de dierenarts. Wat was wijsheid?
Dierenarts Hugo van Duijn schrijft in zijn boek Zijn we niet te vroeg? over het laten inslapen van dieren: “Zie het als een rapport in de examenklas van de middelbare school: sommige onvoldoendes mag je nu eenmaal niet opheffen met andere goede punten. Je bent dan ook niet gezakt vanwege die 10 voor wiskunde, maar vanwege de 1 voor Frans. Tegen je gevoel in moet je je dus laten leiden door de dingen die slecht gaan met je dier en niet door de dingen die nog redelijk of goed gaan.”
Op 10 april 2020 hebben we Nala in laten slapen.
Zóveel erfelijke aandoeningen…
Nala was een rashond. Ze was doorgefokt. Doorgefokt door mensen die er niet om malen of een hond gezond is. Ze had zóveel erfelijke aandoeningen… Mijn wens? Maak een eind aan deze praktijken! Anders worden er nog duizenden stakkers als Nala op de wereld gezet! De Duitse herder heeft mijn hart gestolen, maar ik zal nóóit meer een rashond kopen!"
