Moppie was altijd vrolijk. Een echt zonnetje in huis. Ieteke maakte zich dan ook weinig zorgen toen ze besloot uit te zoeken waarom ze het eigenlijk best snel benauwd had en haar hoofd altijd overal tegenaan schuurde.
Ieteke: Moppie kwam door omstandigheden bij me. Eigenlijk wilde ik geen hond met zo’n korte snuit, maar ze had een nieuw baasje nodig. En eerlijk is eerlijk: het was liefde op het eerste gezicht! Samen met mijn andere hondje Binky waren ze een hecht team!
Altijd vrolijk, het zonnetje in huis
Moppie was echt het zonnetje in huis, altijd vrolijk en altijd gek. Ze volgde me echt de hele dag door. Binky, onze Chihuahua, was drie jaar ouder dan onze Mop. Toch merkte ik dat Moppie qua gezondheid een stuk slechter was dan Binky. Het uitlaten hield ze minder lang vol, ze kreeg het snel benauwd en te warm − maar ik hechte er niet veel belang aan. Moppie was immers altijd blij.
In de lucht likken en vreemd gedrag
Wat me wel opviel was dat Moppie vaak met haar hoofd overal tegenaan schuurde en ze was moeilijk te aaien. Dan werd ze erg druk. Ze likte haar pootjes veel, en ze likte vaak zomaar in de lucht. Ik had eens op Google gezocht en daar vond ik dat het een symptoom kon zijn epilepsie, maar dat had mijn Moppie niet. Mijn dierenarts heb ik gevraagd, maar die vond het ook niets ernstigs.
Symptomen van Chiari malformatie
Ik wilde er een derde hondje bij en dacht aan een Dwergkees. Bij de zoektocht naar zo’n hondje kwam ik erachter dat dit ras lijdt aan syringomyelie en Chiari malformatie (SM/CM). Dat is een aandoening waarbij de hersenen niet in de schedelpassen, dit zorgt voor ernstige hoofdpijn en nekpijn. Op de Facebookgroep Syringomyelie/Chiari malformatie en op YouTube probeerde ik uit te zoeken hoe het zat, en ik wist niet wat ik zag. Dit was precies wat Moppie ook deed!
Het schuren met haar hoofd tegen de bank of tegen mij; het likken in de lucht en het likken van haar pootjes; het drukke gedrag; het moeilijk kunnen aaien; het samenknijpen van haar oogjes; het smakken; het continue krabben bij haar oor of in de lucht: alles viel op zijn plaats. Mijn Moppie had niet slechts wat afwijkende trekjes, maar een ernstige ziekte. Ze had waarschijnlijk heel veel pijn.
Een afspraak voor een scan
Meteen maakte ik een afspraak bij de universiteit in Utrecht, bij neuroloog Paul Mandigers voor onderzoek en een MRI-scan. De dag ervoor ging ik vroeg slapen en Moppie mocht bij mij in bed. Ze heeft de hele nacht tegen me aan gelegen. De laatste keer, zo zou later blijken.
Die ochtend hebben we heerlijk gespeeld op haar favoriete grasveldje, daarna ging ze vrolijk mee met de auto. Ik ging ervan uit dat de dokter de diagnose SM/CM zou stellen en dat we dan met pijnstillers naar huis gestuurd zouden worden. Als Moppie pijn had, moest ze zo snel mogelijk aan de pijnstillers.
Tijdens het onderzoek maakte Moppie zich erg druk en werd ze erg benauwd. De neuroloog Paul Mandigers vond dit heel verontrustend en besloot in haar keel te kijken als ze onder narcose was. En zo ging ze even later onder de scan.
De uitslag is verbijsterend
Ze leek zo gezond. Maar de scans logen er niet om. Ze had Chiari malformatie én syringomyelie met een scheur in haar ruggenmerg die vol met vocht zat. Daarbij had ze ook nog twee hernia’s in haar rug. Alsof dat nog niet genoeg was had ze ook nog een larynxcollaps. Haar strottenhoofdje was ingestort, waardoor de ademhalingsspleet zo nauw was geworden dat er bijna geen lucht doorheen kon. Een probleem dat veel bij Mopshonden voorkomt en de extreme benauwdheid verklaarde. Zo ziek, zoveel pijn en toch was Moppie altijd zo vrolijk.
De enige juiste keus is afscheid nemen
Ik schrok hevig. Zou ze überhaupt uit de narcose komen? En hoe ellendig zou ze zich dan voelen? Ik moest een beslissing nemen, voor Moppie, zij die altijd zo haar best deed om het zonnetje in huis te zijn. Ik moest haar verlossen van haar pijn. Ik koos ervoor om haar in te laten slapen. Ik heb geen afscheid kunnen nemen. Geen laatste wandeling, geen laatste autoritje, geen laatste lekkere maaltijd, geen laatste knuffel. Al die laatste keren waren al geweest, zonder dat ik dat besefte. Ik liet haar gaan omdat het beter was voor haar.
Herken de symptomen zodat je hondje pijnstillers kan krijgen
Ik vertel dit verhaal niet voor mezelf. Ik vertel dit verhaal omdat er zoveel rashonden zijn die deze verschrikkelijke ziekte hebben. Het komt veel voor bij kleinere rassen zoals de Dwergkeeshond, de Cavalier Kings Charles Spaniel en de Chihuahua. Maar ook bij mixjes en grotere honden. Ik merkte de symptomen pas op toen anderen mij erop wezen dat er iets niet klopte. Ik had gewild dat ik eerder op de zeer informatieve website van Paul Mandigers had gekeken.
Je ziet het pas, als je het doorhebt
Door de filmpjes die ik zag op Facebook en YouTube, schrok ik enorm. Nu zie ik deze symptomen wel, bij heel veel andere hondjes. Veel baasjes weten van niets, net als ik destijds! Dat Mopsen altijd zo vrolijk zijn maakt het nog moeilijker de ziekte te herkennen.
Moppie had helaas teveel complicaties, maar veel hondjes zijn wel te helpen met verschillende soorten pijnstillers. Honden kunnen niet praten en niet vertellen dat ze pijn hebben. Je moet echt goed op het gedrag letten om de pijn te herkennen. Dierenartsen vertelden me dat het bij lookalikes voorkomt maar ook bij rashonden: het gaat om de afwijkende schedelbouw.
Moppie is maar zes jaar geworden en heeft zonder dat ik het wist veel pijn gehad.
Lieve Moppie, ik mis je.
Dit is het verhaal van Ieteke. Zij vertelt dit verhaal omdat ze geen hond het afschuwelijke lot van Moppie gunt. Wil je op de hoogte blijven van onze strijd voor gezonde (ras)honden, schrijf je dan in voor onze nieuwsbrief.
