Een persoonlijk verhaal van een fokster van Franse Bulldogs.
"Onze kennel is een beetje geboren uit frustratie. Frustratie over de geheimzinnigheid rond de gezondheid van de honden. Frustratie omdat men veel afwijkingen heel normaal lijkt te vinden. Het is in mijn ogen niet normaal dat een hond door zijn lichaamsbouw niet kan doen wat hij graag wil. Het is niet normaal dat een hond op een gemiddelde zomerdag rustig gehouden moet worden omdat hij anders niet aan zijn adem komt. Het is niet 'schattig' als een hond niet kan ademen zonder daarbij geluid te maken.
Door mijn eerste hondje Quinta werd ik verliefd op de Franse Bulldog. Ze was een prachtig teefje van toen net zes jaar oud. Al gauw besloten we er een pupje bij te nemen, Tyke. Toen we Tyke gekocht hadden, waren er nog totaal geen fokplannen. Maar Tyke groeide heel atletisch en gezond uit, hij was een ster in de hondensport en we liepen af en toe een show met hem.
Rond die tijd ging het steeds slechter met Quinta. De gevolgen van onzorgvuldig fokbeleid werden steeds duidelijker. Quinta was acht jaar en had al een karretje nodig waar ze halverwege een lange wandeling in kon. Ze hield het niet meer vol. Ze had een ontzettend slechte rug, een groot probleem bij de Franse Bulldog. Op de dag van haar negende verjaardag was het mis: Quinta verloor de controle over haar achterpoten. Met pijnstilling en oefeningen heeft ze nog een paar weken bij ons mogen zijn, maar daarna kreeg ze weer een terugval. We hebben haar in laten slapen.
Door Quinta ben ik me gaan verdiepen in de afwijkingen die voorkomen bij de Franse Bulldog. Quinta vertegenwoordigt voor mij een groot deel van wat er in de fokwereld mis is: fokken met verkeerde motieven en zonder oog voor de gebreken van de hond. Ik besloot dat ik iets voor het ras wilde doen en besloot fokker te worden. Onze kennel is een beetje geboren uit frustratie. Frustratie over de geheimzinnigheid rond de gezondheid van de honden. Frustratie omdat men veel afwijkingen heel normaal lijkt te vinden. Frustratie omdat er zo weinig transparantie is over de aandoeningen binnen het ras, en omdat die aandoeningen soms bewust verzwegen worden.
Want ik merk dat de grenzen van wat als 'normaal' wordt beschouwd, vervagen. Het is in mijn ogen niet normaal dat een hond door zijn lichaamsbouw niet kan doen wat hij graag wil. Het is niet normaal dat een hond op een gemiddelde zomerdag rustig gehouden moet worden omdat hij anders niet aan zijn adem komt. Het is niet 'schattig' als een hond niet kan ademen zonder daarbij geluid te maken. Het is niet normaal dat een hond niet bij zijn eigen geslachtsdeel kan om het schoon te maken. En het is niet normaal dat tachtig van de honderd Franse Bulldoggen geboren worden door middel van een (geplande) keizersnede. Een Franse Bulldog is op de allereerste plaats een hond. Een hond moet vrij kunnen bewegen en zijn lichaam hoort hem niet in de weg te zitten.
Ik zou heel graag een mentaliteitsverandering zien onder fokkers, keurmeesters en eigenaren van de Franse Bulldog. Volgens mij is een hond op zijn mooist als hij heerlijk kan rennen zonder ademnood, en ook verder niet gehinderd wordt door zijn lichamelijke kenmerken. Ik fok dus liever een bulletje dat er misschien wat minder rastypisch uitziet, maar dat wel van binnen en buiten gezond is, dan een rastypische Bull die in elkaar stort van ellende. Voor mij is dit vanzelfsprekend, maar helaas is dat voor de meeste fokkers (nog) niet zo. De huidige rasstandaard doet helaas ook niet veel om een betere gezondheid aan te moedigen.
Ik heb lang gezocht naar een teefje dat bij mijn visie paste. In de tussentijd verdiepte ik me in gezondheidsonderzoeken en genetica en sprak ik met veel kenners van het ras. Uiteindelijk kwam Yara op ons pad. Toen ze zestien maanden oud was en gezond bleek te zijn, besloot ik met haar een nest te fokken. Bij de pups die ik nu fok, streef ik naar een Franse Bulldog die wat atletischer gebouwd is, eigenlijk zoals ze er vroeger uitzagen. Een hond die gerust een aantal uur kan rennen en vliegen. Die geen geluid maakt met ademen, onder welke omstandigheid dan ook. Die niet zo enorm breed is en een minder log lijf heeft en geen keizersneden nodig heeft. Een Bull met een iets langere nek, een kwispelend staartje en een iets langer snuitje met gezonde luchtwegen. Het is niet alleen gezonder, het ziet er ook nog eens prachtig uit!
Ik pretendeer niet dat ik alleen maar gezonde honden fok. Ik kan alleen garanderen dat ik er alles aan doe om dat te bereiken. Ik denk dat mijn honden me dankbaar zijn. En de pupkopers? Die zien er ook wel wat in. Als ik een nest heb, krijg ik al gauw honderden aanmeldingen van potentiële nieuwe eigenaren. Zo’n rennende Bull, waarmee je nog eens een dagje naar het strand kan, dat zien veel mensen blijkbaar wel zitten. Hopelijk komen er snel eens wat meer op de markt. Een prijs winnen op een show? Dat lukt mijn hondjes voorlopig nog niet. Maar wie weet kijken de keurmeesters binnenkort ook een beetje anders. Naar open neusgaten, geruisloos ademen en een wat langere snuit bijvoorbeeld. Tot die tijd blijft dan maar mijn motto: We Breed for Health. Not Show."
Chantal van Kruining, fokster van Franse Bulldoggen
