Belgische herdershond / Tervuerense herder

Geschiedenis

Belgische herders zijn tot het eind van de negentiende eeuw alleen bekend als werkhonden van boeren en schaapherders. Ze worden niet gezien als een ras. Eind negentiende eeuw verandert dat. In 1891 richt dierenarts Prof. Dr. Reul de Club du Chien de Berger Belge (‘Belgische Herdershonden Club’) op. Er worden in eerste instantie drie varianten erkend: de langharige, de ruwharige en de kortharige Belgische herder. Sindsdien zijn er diverse kenmerken en varianten toegevoegd en geschrapt. Op 8 mei 1892 is in Kuregem (een wijk in de gemeente Anderlecht) de eerste tentoonstelling voor Belgische herders. In dat jaar word de eerste rasstandaard opgesteld. Dat is het begin van het einde voor de sterke werkhonden.

4 aparte herders

Eind jaren vijftig van de 20e eeuw worden er definitief 4 varianten erkend. De Tervuerense herder – zo genoemd naar de gemeente Tervuren bij Brussel – word een apart ras, naast de Groenendaeler, de Laekense herder en de Mechelse herder. Ze verschillen van elkaar in kleur en vachtsoort, en vinden hun oorsprong in verschillende regio’s van België. Het opsplitsen van de varianten verkleint de genetische diversiteit en vergroot daarmee de inteelt. En hogere inteelt verzwakt het ras en verhoogd het risico op erfelijke aandoeningen.

Inteelt en Wereldoorlogen

Om de kleur van de Tervuerense herder zo eenduidig mogelijk te krijgen is in hoge mate gebruikgemaakt van inteelt. In de Eerste wereldoorlog is de hond bijna uitgestorven door de smalle genenpoel. Door terug te kruisen met de andere varianten van de Belgische herders is het ras in stand gehouden. Na de Tweede wereldoorlog is het opnieuw nodig om terug te kruisen met Mechelaars en Groenendaelers. Nog steeds is de genetische diversiteit binnen het ras veel te klein, met tal van kwalijke gevolgen voor de gezondheid.

• Vorige
• Volgende