Kijk deze Franse Bulldog maar eens goed in de ogen. Hij is zojuist na een operatie wakker geworden uit de narcose en de endotracheale tube die hem hielp ademen tijdens de operatie, zit nog in de luchtpijp. Na het ontwaken uit de narcose vechten honden doorgaans tegen de tube, omdat ze ervan moeten kokhalzen. Het is een rotgevoel. Maar deze hond – net als veel andere kortsnuitige honden – vecht niet. Door de tube staan zijn luchtwegen eindelijk open en kan hij, waarschijnlijk voor het eerst in zijn leven, vrijuit ademen.
Deze week plaatste Pedigree Dogs Exposed dit verhaal, dat op Facebook was geplaatst door de Duitse dierenarts Ralph Rückert. Het verhaal is onthutsend, en dr. Rücker wil het graag met zo veel mogelijk mensen delen.
Dit is wat hij schreef:
Het klinkt misschien ongeloofwaardig, maar de Franse Bulldog in de foto is net wakker geworden uit de anesthesie. Zijn ogen focussen op mij en hij ziet mij. Seconden later halen we de zuurstofmeter van de tong af en gaat het hondje rechtop zitten.
Iedere (iedere!) andere hond zal op zo’n moment direct proberen de tube uit zijn keel te krijgen, waardoor wij die meestal al veel eerder uit de luchtpijp halen. Maar bij Franse Bullen (en andere brachycephale honden) laten we hem zo lang mogelijk zitten, omdat we doodsbang zijn dat de hond stikt tijdens het laatste deel van de narcose.
Dit leidt regelmatig tot het moment – een moment waar ik steeds weer koude rillingen van krijg – dat je je realiseert dat deze honden, volledig bij bewustzijn, genieten van het feit dat ze voor het eerst van hun leven moeiteloos kunnen ademhalen. Ik weet dat het een schaamteloos antropomorfisme is, maar toch: als je uiteindelijk de tube verwijdert, start de piepende ademhaling weer en ik zweer dat je de teleurstelling en berusting ziet terugkeren in de voorheen gefascineerd glanzende ogen.
Dit is een moment waarop de levenslange – en veel te vaak door eigenaren genegeerde – lijdensweg van de kortsnuitige hond overduidelijk zichtbaar wordt. Helaas is het een moment waar alleen dierenartsen getuige van zijn.
De eerste paar keer dat het mij opviel, dacht ik dat het mijn eigen sentimentele verzinsel was. Maar in de loop der tijd heb ik van meerdere collega’s met veel ervaring met brachycephale honden vergelijkbare verhalen gehoord over dit wonderlijke en ontroerende fenomeen.
We moeten ons ernstig afvragen wat het betekent, dat een hond liever het ongemak ondergaat van een plastic buis in zijn luchtpijp, dan te ademen via zijn natuurlijke luchtweg.
De Franse Bulldog is één van de populairste rassen van het moment. Het lijden dat al deze dieren ondergaan door het consequent fokken op de veel te korte snuit, is waarschijnlijk het grootste dierenleed dat uit de rashondenfokkerij is voortgekomen.
Met dank aan Jemima Harrison en Ralph Rückert
