Schimmelinfectie (Dermatofytose)
Beschrijving
Bij een schimmelinfectie van de huid (dermatophytose) worden de huid en haren aangetast door schimmels. Bij dieren met een lange vacht, of dieren die hun vacht niet goed kunnen onderhouden, komen schimmelinfecties vaker voor. Ook de erfelijke basis van het immuunsysteem bepaald of een schimmelinfectie wel of niet gemakkelijk aanslaat.
De infectie zelf wordt overgebracht door sporen van de schimmel. Dieren kunnen zich besmetten door contact met haren en schilfers van een ander geïnfecteerd dier, of een besmette omgeving, zoals kammen, borstels, nagelknippers, of de ligplek. Sporen hechten zich aan de huid en vormen schimmeldraden, die de huid en haren binnendringen en aantasten. Een kat die zich goed wast, verwijdert de schimmelsporen op tijd. Bij langharige katten lukt dit minder goed, dat is één van de redenen dat langharige katten vaker last hebben van huidschimmelinfecties. Dieren met een goede weerstand krijgen zelden schimmelinfecties. Bij jonge dieren, en dieren met een slechte weerstand, slaat de infectie gemakkelijker aan.
Katten met dermatofytose kunnen uiteenlopende klachten hebben: variërend van een mottige vacht en enkele kale plekjes tot uitgebreide ontsteking van de huid. Schimmel veroorzaakt in principe geen jeuk, tenzij de infectie heeft geleid tot een ernstige ontsteking van de huid, met korstvorming. Ook zijn er dieren die helemaal geen huidafwijkingen hebben, dit zijn de dragers. Langharige katten, zijn vaak symptoom-loze dragers.
Diagnose
Het is onmogelijk op basis van alleen de symptomen een schimmelinfectie vast te stellen, want het beeld kan erg variëren en het kan makkelijk verward worden met een andere huidziekte. De dierenarts zal altijd extra onderzoek verrichten om de diagnose dermatofytose te stellen. Met behulp van een schimmelkweek kan de schimmel uit de aangetaste haren worden gekweekt. Dit is de meest betrouwbare methode.
Behandeling
Dieren met een schimmelinfectie en de omgeving, moeten altijd behandeld worden, vanwege het risico van besmetting van de mens en andere dieren in de omgeving. Als de eigenaar van het dier zelf een verminderde weerstand heeft, door bijvoorbeeld chemotherapie of HIV, dan is het zeer raadzaam dit te melden aan de behandelend arts.
De behandeling bestaat uit een combinatie van wassen en scheren van het dier, het geven van schimmel-remmende medicijnen, het ontsmetten van de omgeving en het scheiden van geïnfecteerde dieren van niet geïnfecteerde dieren.
Het is een langdurige behandeling, de dierenarts zal per geval een plan van aanpak opstellen.
De prognose is over het algemeen goed.
Deze aandoening komt voor bij de volgende rassen:
