Ons rapport over de schrijnende situatie bij de Hollandsche Manege maakt veel los. Naast alle media-aandacht van onder meer Het Parool en Hart van Nederland, melden zich ook veel paardenliefhebbers die willen vertellen over hun ervaringen met de Hollandsche Manege.
De Hollandsche Manege is slechts één voorbeeld van een manege waarbij de paarden veel te veel op stal staan. Vorig jaar schreven we een rapport waaruit bleek dat bij meer dan 80% het welzijn van paarden onvoldoende of slecht is. Ieder paard moet dagelijks buiten los lopen. Van nature lopen paarden ruim zestien uur per dag in een rustig tempo rond te scharrelen en te foerageren. Dit kan niet in een stal of los in de binnenbak.
Helaas kunnen we niet zelf alle zielige paarden opkopen, revalideren en op een weiland zetten. Het revalideren van paarden kost veel tijd, geld en kundige zorg. Stereotiep gedrag zoals luchtzuigen en kribbebijten gaan alleen over als de omstandigheden structureel diervriendelijk zijn. Als het paard weer in een kudde en in een natuurlijke omgeving staat, wordt het abnormale gedrag langzaam minder en leert een paard weer paard zijn.
Hoe lang dat herstelproces kan duren, mailde een paardenliefhebber die een paard vrijkocht van de Hollandsche Manege. Door haar verhaal wordt nog duidelijker hoe zwaar de paarden het hebben op de Hollandsche Manege.
Negen jaar geleden heb ik een paard genaamd Jonkheid vrijgekocht van De Hollandsche Manege. Hij was ernstig kreupel, had aan vier hoeven rotstraal, een ontstoken koker (extreem pijnlijke geslachtsaandoening) en was erg terneergeslagen. Hij is me veel te duur verkocht: ik betaalde maar liefst 2500 euro voor een ziek en kreupel paard – maar ik wilde hem een beter leven geven. Hij stond daar maar in de stand, aan een touw met blok en vertoonde stereotiep gedrag zoals weven en luchtzuigen. Ook was hij agressief naar de andere paarden. Soms liep hij 4 lesuren per dag in de kleine bak, vaak met veel te veel paarden.
Hij had ook een slecht zadel, schuurplekken en wondjes in zijn mondhoeken. Er waren toen nog beginnende ruiters die hun eigen zadel mochten meenemen, wat natuurlijk voor geen meter paste.
Na zijn redding heeft hij bijna twee jaar nodig gehad om te revalideren. De eerste weken heeft hij in het weiland alleen maar in de verte staan staren en was hij niet in beweging te krijgen. Hij moest weer leren om zelf een motivatie te voelen om te lopen, zonder dwang, zonder sporen en zonder zweep. Ook moest hij leren weer in een groep paarden te functioneren. Langzaam kreeg hij zijn open blik en levenslust terug.
Hij is nu achtentwintig jaar, fit en blij. Ik heb aan hem al negen jaar lang een fantastisch paard en trouwe vriend. Hij loopt los met me mee en soms maken we heerlijke ritten door de Veluwse bossen en over de Veluwse heide. Zonder bit, gewoon met een halstertje!
De naam van deze paardenliefhebber is bij onze stichting bekend.
Wil jij de paarden helpen? Doneer dan, zodat wij onze strijd voor een beter paardenwelzijn kunnen voortzetten.
