Een persoonlijk verhaal van kattenpensionhoudster en oud-kattenfokster Marian.
"Als klein meisje vond ik katten al geweldig. Ondanks dat ik van huis uit geen katten had. Op 6-jarige leeftijd heb ik een nestje kittens van de verdrinkingsdood willen redden, wat mij een dood nestje en levenslange watervrees opleverde. Als jonge zelfstandige vrouw besloot ik afstandskatjes in huis te nemen die uiteindelijk veel geld kostten en vaak vroeg kwamen te overlijden. Na een bezoek aan een kattenshow begon mijn interesse voor raskatten op te bloeien. De opgedane ervaringen tijdens shows, als fokker en pensionhoudster wil ik graag delen. Het is mij inmiddels duidelijk dat er veel mis is in de raskattenfokkerij.
Kattenshow
Begin jaren ‘80 bezocht ik mijn eerste kattenshow. Prachtig al die rassen. Zonder enige ervaring kocht ik twee persjes, toendertijd nog met een langer ‘neusje’. Ik ging er vanuit dat ze gezond waren. Helaas bleek één poesje tot haar dood onzindelijk. Ik heb ervan geleerd: voor de aankoop van een volgende kat verdiepte ik me in de eventuele problemen van een ras en vroeg ik me af wat ik werkelijk mooi vond. De Noorse Boskat sprak mij erg aan, een natuurlijk ras met een geweldig karakter. De fokker adviseerde mij eens met mijn nieuwe aankoop te gaan showen. Ik volgde zijn advies op en viel meteen in de prijzen. Als dure raskatten bekers winnen is de verleiding erg groot om zelf te gaan fokken. Dat was mijn volgende stap.
Na een aantal jaren besloot ik zelf in de leer te gaan als keurmeester van de half langharige katten. Ik was inmiddels dierenartsassistente en liep als leerlingkeurmeester mee met een keurmeester die tevens dierenarts was. Tijdens de keuring zagen wij veel katten met gezondheidsproblemen, met name katten uit het buitenland. Het was natuurlijk een schoonheidswedstrijd. Verder kwamen er extreme showkatten voorbij: witte katten die zo sterk bepoederd waren dat wij er zelfs last van hadden, Heilige Birmanen waarvan de pootjes waren bijgeverfd en er zijn nog vele andere voorbeelden te noemen. Tijdens een keuring werd mij gevraagd een Pers ondersteboven te houden zodat het haar goed viel. Dit was gebruikelijk op een kattenshow. Dat was voor mij de druppel. Ik weigerde en koos ervoor geen keurmeester te worden.
Katten fokken
Als fokker kun je stambomen krijgen als je lid bent van een kattenvereniging. Wanneer je een aantal nestjes per jaar fokt, dien je in het bezit te zijn van het diploma kennel/pensionhouder. Tevens krijg je controle voor het verblijf van je dekkater. Het is niet mogelijk een dekkater los in huis te hebben lopen, onder andere door de stank van het sproeien. Helaas is er nooit controle op de dekkaterverblijven, terwijl dit hard nodig is. Zo heb ik schrijnende gevallen gezien van vieze tot hele kleine ruimtes waar dekkaters toch ruim vijf jaar of langer gehuisvest zijn.
Er bestaat veel stamboomfraude. Een fokker kan fokken met een mooie kater met een erfelijke afwijking en de naam van een andere kater op de stamboom plaatsen. Als fokker loop je dus ook het risico een kat te kopen met een erfelijke afwijking. Via bloeduitslagen wordt de fokker vervolgens verzocht met de kattenlijn te stoppen, maar door gebrek aan controle kan de fokker vrolijk verder met het fokken met deze kat. Zelf had ik bij een Duitse fokker een prachtige kater gekocht om nieuw bloed in de lijn te krijgen. Bij thuiskomst constateerde ik een niesziekte, wat volgens de fokker door de reis kwam. Na een jaar had ik drie nestjes verkocht. Na veel dierenartskosten gemaakt te hebben, kwam ik erachter dat het beestje een erfelijke huidaandoening had, het Ehler-Danlos syndroom. Uiteindelijk moest ik het katertje in laten slapen. De fokker had ik ingelicht, die er helaas geen oren naar had. Zijn reactie was: ‘Draai hem z’n nek maar om.’ Volgens de regels behoort de fokker bij een afwijking een vergoeding te geven of het aankoopbedrag terug te betalen. Ook de dierenartskosten moeten vergoed worden. Helaas gebeurt dit zelden en komen de fokkers ermee weg.
Een nestje kittens gefokt door Marian.
In 2013 besloot ik te stoppen met het fokken. Er kwamen steeds meer regeltjes en eisen bij zodat de vraagprijs zo hoog werd dat particulieren ook steeds meer eisen gingen stellen. Daarnaast werd je ook niet vrolijk van de haat en nijd naar fokkers toe. Ik besloot mij alleen nog te richten op het houden van een kattenpension.
Kattenpension
Dertien jaar geleden ben ik in mijn eentje een kleinschalig kattenpension gestart. Ik ben mezelf gaan specialiseren in het gedrag van katten, wat ik met veel liefde doe. Ik kom de laatste jaren schrijnende gevallen onder raskatten tegen, waaronder enkele zeer trieste gevallen. Zo kreeg ik Selkirk Rexen te logeren, twee jonge katers die moeite hadden met springen en kampten met hartproblemen. Binnen enkele maanden zijn zij beiden overleden. Ook kreeg ik twee Perzen te logeren van een eigenaar die zijn katten uit het asiel had gehaald. Door de ernstige kortschedeligheid is er één inmiddels overleden en de andere is nog onzindelijk en agressief. Daarnaast heb ik een agressieve Heilige Birmaan en twee zeer groot gefokte, agressieve Maincoons voorbij zien komen. Katten die bekend staan om hun rustige karakter.
Tot slot wil ik mijn laatste logé vermelden, waar ik slechte nachten aan heb overgehouden. Een kleine en magere Maincoon kitten, die volgens de eigenaar veel schreeuwde. Maincoon kittens staan hierom bekend. Toch bleek na een aantal dagen observatie dat het katje veel pijn had. Na onderzoek bleek het heupdysplasie te hebben. De fokker heeft met tegenzin het katje teruggenomen en de eigenaar een klein deel terug betaald. En dit na één maand na de aankoop. Helaas wil de eigenaar hier geen melding van maken, wat erg jammer is.
De RaskattenWijzer geeft tips en advies voor de aanschaf van een kat. Koop je bij een fokker? Laat dan de nieuwe aankoop binnen twee dagen bij een dierenarts controleren. Ik hoop dat ik met het delen van mijn verhaal mensen kan waarschuwen, en kan bijdragen aan meer gezonde katten in Nederland!"
Marian, kattenpensionhoudster en oud-kattenfokster.
